امروز فیلم Amour (عشق) میشائیل هانه که رو دیدم. درامی تلخ و تآثیرگذار که خیلی خیلی بهتر از اونی بود که انتظارش رو داشتم. با اینکه تقریباً تمام دوساعت فیلم در فضای بسته یک آپارتمان و با حضور دو بازیگر سالخورده میگذره اما نه تنها خسته کننده نیست بلکه اونقدر غیرمنتظره و خیره کننده است که با نمایش تیتراژ انتهایی فیلم هم همچنان خیره به صفحه نمایش و در شوک اتفاقات درون فیلم که می تونه نمایشی باشه از آینده و روزگار سالخوردگی ات، می مونی. هانه که برای دومین بار نخل طلای جشنواره کن رو به خاطر ساخت این فیلم برد و شک ندارم اسکار بهترین فیلم خارجی زبان سال 2013 هم به فیلمی غیر از عشق نخواهد رسید.
هانه که در «عشق» جدال میان زندگی و مرگ رو به زیبایی
به تصویر می کشه. آخر فیلم باخودت فکر می کنی اگر می خواستی روی کارت پستال زدگی
ات نقشی بکشی اون نقش، تصویر گل بود یا ستاره؟
1 نظرات:
خوبه نظرت رو نوشتی بنفشه جان ، من فیلم رو گرفتم نگاه کنم ولی فرصت نشده بود ، مطلبت باعث میشه امروز نگاه کنم
ارسال یک نظر