ما همه مجرمیم سردار!

نشسته ام و گزارش دستگیری دختر و پسرهایی که روی پشت بام خانه هایشان، با آهنگ فارل رقصیده اند و شادی کرده اند را می بینم. چند دختر و پسر پشت به دوربین دارند اظهار ندامت و پشیمانی می کنند. قصه آشنایی که چندین سال است به اشکال مختلف تکرار می شود و تکرار میشود. آدم هایی که دستگیر می شوند و بعد اظهار پشیمانی  می کنند.

 "گول خورده ام. پول گرفته ام، فریبم داده اند" .

 فکر میکنی از بس گسترده است مصادیق جرم در این کشور که همه مان یک مجرم بالقوه درونمان داریم که خیلی راحت می تواند به بالفعل تبدیل شود.

بعد از اظهار پشیمانی دخترها و پسرهای جوان، مجری برنامه، به سراغ سردار ساجدی نیا می رود. سردار هم می گوید که دو ساعته مجرمین را شناسایی کرده ایم و شش ساعته هم بازداشت. و اینکه نیروی انتظامی هنجارشکنی ها را تحمل نمی کند و در کوتاه ترین زمان ممکن با مصادیق و عاملان آن برخورد می کند!

و تو پیش خودت می گویی:

 سردار هنجار شکن یعنی دزد گوشی ای که بدون آنکه نگران شناسایی دو ساعته و دستگیری خود باشد، سر پس آوردن یا نیاوردن آن با نیروی انتظامی مملکت چانه میزند و بعد "با حاشیه امنیتی که خوب می داند دارد" تا خود صبح با گوشی روشن صحبت می کند و آب از آب هم تکان نمی خورد.

سردار هنجار شکن یعنی اون آقای مریضی که می گوید"تجاوز به زن حق مرد است چون طبیعت و ذاتش اینگونه است" و بعد تهدید به تجاوزش در سایت های خبری با مجوز کشور منتشر میشود و آب از آب هم تکان نمی خورد. نه کسی دستگیر می شود و نه کسی اظهار پشیمانی می کند.

سردار هنجار شکن، کسی است که بی کاری، فقر، تجاوز دزدی و فساد را در کشور گسترش داده است.

اما سردار من هم شاکی ام. از این دختر و پسرهای دستگیر شده شکایت دارم. شاکی ام چون تصویر دروغی را از ما جوان های ایرانی به دنیا نشان داده اند. تصویر دختر و پسرهای آزادی که آزادانه بالای پشت بام های خانه هایشان می رقصند و شادی می کنند. راست می گویی سردار! نسل من سال هاست که شادی و شادی کردن را فراموش کرده است و نمیدانم چرا عده ای اصرار دارند که به دنیا بگویند این تصویر سیاهی که هرروز از ایران می بینید دروغ است و هنوز هم زیر پوست شهر و زیر آسمان همین شهر می شود گاهی خندید. گاهی رقصید و گاهی شادی کرد.