توقیف کنید این نمایش ها را!

یه چند روزه داری خودت رو راضی می کنی که بنشینی جانگوی رها شده آخرین فیلم  تارانتینو رو ببینی. با تعریف هایی که از فیلم خوندی و شنیده ای می دونی فیلم پره از خون و خشونت. به دیدن صحنه های خشن عادت نداری و سعی هم نمی کنی خودت رو عادت بدی. از خیر خیلی از فیلم ها باوجود درخششون به خاطر همین سطح بالای خشونتشون گذشتی. میدونی که دیدن این جور فیلم ها و تأثیراتش تا چند وقت مثل یه کابوس همراهته.  حتی اگر اون فیلم، فیلم «آندره روبولف» تارکوفسکی باشه که هنرمندانه بیداد مذهبی کلیسای ارتدکس در روسیه رو به تصویر میکشه. اونجایی که کشیش کلیسا دستور میده که به دهن متهم،  سرب داغ بریزند و اون آدم رو در حالیکه به پشت یه اسب بسته شده روی زمین و در سطح شهر بگردونند.  چه کابوسی بود دیدن این فیلم؛ تا مدت ها تصویر ریختن سرب داغ تو دهن متهم که داشت فریاد میزد اما یه دفعه ساکت میشد و تو فقط صدای بلعیدن سرب داغ رو میشنیدی و بس، مثل یه تصویر زنده هرجا که میرفتی همراهت بود. از اون زمان بود که پشت دستت رو داغ گذاشتی که از خیر دیدن این جور فیلم ها بگذری حتی اگر سازنده شون تارکوفسکی کارگردان مورد علاقه ات بوده باشه. 

از خیر یه فیلم میشه گذشت. میشه ندیده اش گرفت مثل هزاران فیلمی که در تاریخ سینما ساخته شده و تو هنوز ندیدیشون.  اما با خون و خشونت دنیای واقعی چه کار میشه کرد؟ چه طور میشه  نادیده گرفت این فیلم های آزاردهنده ای که هرروز داره گوشه گوشه زندگی واقعیمون اکران میشه! باید به کدام وزارتخونه و کدوم سازمان مسئول شکایت کرد و گفت این فیلمایی که هرروز دارید تو سطح شهر اکرانش می کنید مخاطبش باید گروه سنی خاص باشه خیلی خاص. آهای آقای مسئول با کدوم مجوزی اون رو بدون محدوده سنی برای همه اکران می کنید؟ چه طوره که به تصویر کشیدن خیانت در فیلم ها برای خانواده ها و جامعه ضرر داره و یک یک فیلم هایی با این مضامین میرند قاطی فیلم های توقیفی اما نمایش صحنه های اعدام و شلاق می تونه برای همون جامعه سازنده باشه؟ ترویج و نمایش این سطح از خشونت در جامعه قراره چه دستاوردی داشته باشه غیر از عادی کردن خشونت در سطح اون جامعه؟ به نمایش گذاشتن قطع کردن انگشتان دست یه سارق با چشم بند که در کنار دستگاهی شبیه گیوتین در کنار مأموران نقاب دار اجرای حکم در ملاء عام ایستاده، دقیقاً برای کدام گروه سنی و کدام مخاطبی این طور عریان به نمایش در آورده میشه؟ چه طوره که به تصویر کشیدن چارچوب های متزلزل اخلاقی در فیلم جدایی نادر از سیمین فرهادی میشه سیاه نمایی آنچه که در بطن جامعه می گذره  اما مخابره فیلم ها و عکس های هرروزه قطع دست و اعدام در ملاء عام و نمایششان در خبرگزاری های بین المللی میشه نشانه اقتدار؟ چرا هیچ سازمان مسئولی به فکر توقیف این نمایش های عمومی آزاردهنده که هرروز هم داره در ابعاد گسترده تری به نمایش در میاد نیست؟