سنگفرش این پیاده روها

میدون هفت تیر توی تاکسی روی صندلی کنار راننده نشسته ام. راننده پیرمرد هفتاد هشتاد ساله ای ست با دست هایی آفتاب سوخته و چروکیده. توی ماشین هم کلاه پشمی اش رو از سر بر نداشته. تاکسی آروم به راه می افته. پیرمرد با دودست محکم فرمون ماشین رو چسبیده و آروم از کنار خیابون شروع به حرکت می کنه. با این که سر صبحه و معلومه تموم مسافرهای توی ماشین کارمندهایی هستند که تو این سرما و آلودگی هوا،  صبح به این زودی از خونه هاشون زدند بیرون اما هیچ کس به سرعت کم پیرمرد اعتراض نمی کنه. انگار هیچ کس توی ماشین عجله ای برای رسیدن و شروع یه روز دیگه با روزمره گی های همیشگی اش رو نداره.

پیرمرد بدون مقدمه با صدای گرفته گیر میده به سنگفرش پیاده رو ها و میگه: نیگا اینم حال و روز شهرداریمونه. ور داشته کف پیاده روها رو سنگ کرده. یه بارون و برف بیاد آدما روش لیز می خورند. کف پیاده رو باید آسفالت باشه. آسفالت کف کفش رو می چسبه. سی سال توی برف و بارون دووم میاره. اما ته کفش یه ذره که تر باشه روی این سنگا سر می خوره و با یه برف و بارون تموم این سنگا لق میشند و از جاشون در میاند.

نگاهی به پیاده رو و آدمایی که روی سنگفرش خشک اون با عجله در حال گذشتن هستند می کنم. پیرمرد ادامه میده: هیچ چیز مثل قبلش نیست. مهندسا هم دیگه عقل و شعور مهندسای قدیم رو ندارند. همین طوری بدون فکر برای خودشون طرح و ایده میدند که مفت هم نمی ارزه.

ناخودآگاه با شنیدن تشبیه مهندسای بی عقل لبخند میزنم. راننده که متوجه لبخندم شده می پرسه دروغ میگم خانم! میگم: نه حاج آفا درست میگید این روزا برای هیچ کس دیگه عقل درست و حسابی نمونده حتی مهندسا!

به نزدیکای شرکت که میرسم از تاکسی پیاده میشم. از پیرمرد خداحافظی می کنم و اون هم با گفتن به سلامت بابا جان. خدا پشت و پناهت، بدرقم می کنه.

راه میافتم به سمت شرکت و آروم روی سنگفرش پیاده روهایی قدم میزارم که پیرمرد راننده نگران لیز خوردن آدمای پیاده، روی اون ها ست.