کجا بودم، کجا رفتم، کجاام من نمیدانم...


چند روزه که مدام به قطعه " سِر ِ وجود" فرزین دارابی فر و غزل عطار آن گوش میدهم. بخصوص آنجا که می گوید" چگونه دم توانم زد در این دریای بی پایان/ که درد عاشقان آنجا به جز شیون نمیدانم" .
سوم مهر، فرزین دارابی فر و گروهش در فستیوال موسیقی شهر کلن برنامه اجرا کردند که به طور زنده از رادیوی شهر کلن هم پخش میشد. از هشتاد گروه موسیقی شرکت کننده در فستیوال تنها پنج گروه برای پخش رادیویی انتخاب شده بودند که یکی از آن پنج گروه، گروه دارابی فر بود. قبلاً کارهای دیگری از فرزین دارابی فر و گروهش را شنیده بودم و می دانستم که دارابی فر با گروه شهناز و استاد شجریان هم برنامه اجرا کرده است . اما برنامه این هفته کوک ِ بهزاد بلور نگاه نزدیک تری داشت به زندگی فرزین دارابی فر با یکی دو اجرای زنده عالی در بیمارستان . چرا بیمارستان؟ فرزین دارابی فر ده سال است که هر دو کلیه خود را از دست داده و در این ده سال هرشبش با بیمارستان و دستگاه دیالیز گره خورده است. بسیاری از شب های ِ بیمارستان پُر است از صدای تار او و تنبک نسیم یکی از نوازندگان گروهش که شب ها در بیمارستان خود را برای اجرا و برنامه ها ی روز بعد آماده میکنند. دمت گرم فرزین دارابی فر با آن چهره خسته اما پر انگیزه ات که نشان دادی زندگی با تمام سختی هایش ارزش جنگیدن و پیروز شدن را دارد.

0 نظرات:

ارسال یک نظر