جزیره شاتر

کشتی از دور در مه غلیظ پدیدار می شود. مردی بر روی عرشه کشتی ایستاده است اما دوربین ما را با خود به داخل کابین میکشاند، جائی که مردی پشت به دوربین در حالیکه دریا زده شده است به صورت خود آب میزند. صدای مرد را میشنویم که به خود میگوید همه چیز روبه راه است. مرد درحالیکه سعی میکند به خود مسلط شود به روی عرشه می آید و در کنار مرد دیگر قرار میگیرد و درجواب سوال مرد اول که از او می پرسد: حالت خوبه رئیس؟ میگوید از وقتی که زنش را از دست داده است به این حالت ها دچار شده است. جزیره شاتر را از دور میبینیم. جائی که قرار است تدی دانیلز (لئوناردو دی کاپریو) به همراه دستیار جدیدش (مارک روفالو)، راشل یکی از بیماران زن آسایشگاه روانی اشکلیف به سرپرستی دکتر کاولی (بن کینگزلی) را که ناپدید شده است، بیابند. راشل زنی ست که سه فرزند خود را کشته است. اما این تازه اول ماجراست.

اتفاقات فیلم در سال هزار و نهصد و پنجاه و چهار رخ میدهند. در طول فیلم رفته رفته با تدی دانیلز و حالات و کابوس های شبانه اش آشنا می شویم. تدی در آتش سوزی که به عمد در خانه اش افروخته شده، همسرش را از دست داده است. تدی همسرش را می بیند که به او می گوید : مردی که خانه آنها را آتش زده است در بین بیماران همین آسایشگاه دربخش بیماران بسیار خطرناک آن بستری ست.
راشل گمشده است و دکتر کاولی از سپردن پرونده بیماران و پرستاران آسایشگاه به تد و دستیارش سرباز میزند. تدی متوجه میشود که دکتر کاولی وهمکارانش برروی بیماران آزمایش های غیرانسانی انجام میدهند. اما این همه ماجرا نیست. اوج فیلم درپایان بندی آن است، آنجا که تماشاگر بعد از دو ساعت از کارگردان و فیلمنامه نویس رودست خورده و تمامی محاسباتش نقش برآب می شود و این اوج لذت دیدن فیلم " جزیره شاتر" است.
جزیره شاتر، قصه هویت گمشده آدم هاست. آدم هایی که زخم خورده اند. آدم های زخم خورده تنهائی که تبدیل به هیولا شده اند. شاید اولین تلنگر برای تماشاگر آنجا رخ میدهد که نگهبان جزیره که شبیه به ژنرال آلمانی کابوس های تدی است، به او می گوید: زخم ها از آدم ها هیولا می سازند، تو زخم خورده ای تدی؟ و آنجاست که هویت آدم های اطراف تدی مایلز تغییر میکنند.
مارتین اسکورسیزی، جزیره شاتر را براساس رمان پرفروشی به همین نام که توسط " دنیس لهان" نوشته شده است، کارگردانی کرده است و نقطه قوت اصلی فیلم صرفنظر از کارگردانی حساب شده و دکوپاژهای عالی آن، فیلمنامه منجسم و دقیق با پایان بندی فوق العاده آن است. جزیره شاتر چهارمین همکاری لئوناردو دی کاپریو با اسکورسیزی ست بعد از "دار و دسته نیویورکی ها"، " هوانورد" و "مردگان" که به نظرم بازی خیره کننده ای در این فیلم داشته است. چشمان همیشه مضطرب و خشمگین تدی در طول فیلم و رفتار کنترل شده ای که تا پایان آن واقعیت را برملا نمی سازد. جزیره شاتر بنا به نظرسنجی سایت IMDB امتیاز هشت از ده را کسب کرده است.