سی و سومین جشنواره فیلم فجر: یادداشت دوم: نگاهی به فیلم ارغوان

ارغوان به کارگردانی کیوان علیمحمدی و امیدبنکدار. بازیگران: مهتاب کرامتی، مهدی احمدی، آزاده صمدی، شقایق فرهانی، الهام کردا، مریم بوبانی و...

قبل از نمایش فیلم در سانس ده شب سینما آزادی از عوامل فیلم خواسته شد که در مورد فیلم صحبت کنند. کیوان علیمحمدی تفاوت فیلم آخرش ارغوان با دوفیلم قبلی شبانه و شبانه روز را در داستان محور بودن آن دانست. تفاوتی که فیلم به گمانم بیشترین ضربه را اتفاقا از آن می خورد فیلمنامه به شدت ضعیف اش.

ارغوان همانند دو فیلم قبلی کیوان علیمحمدی و امید بنکدار فیلمی است چندپاره با داستان هایی که موازی هم پیش میروند و در آخر در نقطه ای باهم تلاقی پیدا می کنند. داستان ها و اتفاق هایی که به شدت غیرمنطقی هستند. داستان آشنایی آوا( مهتاب کرامتی) و فربد(مهدی احمدی) که به شدت متاثر از شب های روشن فرزاد موتمن است. داستان عشق پدر ارغوان به معلم ویلن سل دخترش و نهایتا آشنایی ارغوان و فربد که قرار است نقطه تلاقی شخصیت های فیلم باشد، هرکدام گویی به ضرب و زور به فیلم چسبانده شده اند.

علاوه بر فیلمنامه ضعیف بازی بازیگران هم نقطه ضعف دیگر فیلم است. بازی هایی که در یک سطح نیستند. بازی خوب و حساب شده مهدی احمدی در مقابل بازی تصنعی و تکراری مهتاب کرامتی. لهجه سازی بد آزاده صمدی و بازی بدش که آنقدر بد است که خودش درگفتگوی قبل از شروع فیلم به آن اقرار میکند و می گوید" اگر بازی ها تو ذوق میزند نه به خاطر بازیگری بد ما که به خواست کارگردان بوده است!!" . اما شاید برای من بهترین بازی را در فیلم شقایق فرهانی با لهجه زیبای شیرازی اش داشت. زنی بیمار که در طول فیلم در بستر بیماری است و هیچ حرکتی ندارد. و تمام احساس اش قرار است از تن صدا و نگاهش احساس شود.

ارغوان همانند فیلم های قبلی کیوان علیمحمدی و امید بنکدار تصویربرداری خیلی خوبی دارد. به قول کیوان علیمحمدی ارغوان 
مملو است از قاب های زیبا که همانند دیدن تابلوهای نقاشی دل انگیز است. 


امتیاز من به این فیلم: پنج از ده