سونات پاییزی

فیلم سونات پاییزی اینگمار برگمن رو ندیده بودم. دیشب این فیلم رو دیدم و تو این چند ساعت سکانس به سکانس و لحظه به لحظه اش از جلوی چشمام رد میشه. بازی فوق العاده اینگرید برگمان در نقش مادر و لیو اولمن در نقش دختر. رنگ آمیزی پاییزی فیلم و موسیقی مسحور کننده اش.

و اوج فیلم سکانسیه که صورت مادر و دختر در یک قاب قرار می گیره و دختر داره از زخم هایی حرف میزنه که از کودکی اش به ارث مونده با خشم و نفرتی که در جزء به جزء صورت ایوا میشه دید:

مادر و دختر چه ترکیب وحشتناکیه. ترکیبی از احساسات و اشتباه ها و ویرانی ها

همه چیز به نام دوست داشتن و دلسوزی انجام میشه

مادر باید زخم هاش رو به دختر منتقل کنه

و دختر باید تاوان ناکامی های مادر رو بپردازه

تلخکامی های مادر، تلخکامی های دختر هم خواهد بود

انگار هیچ وقت بندناف بریده نشده

بدبختی دختر پیروزی مادر هست و اندوه دختر، لذت پنهان او!

و شارلوت (مادر) ناباورانه به نفرتی گوش میسپاره که در وجود دخترش به جای گذاشته. مادری که به خاطر کودکی بدون عشق و محبتی که داشته فقط یادگرفته احساساتش رو در موسیقی و نت ها ابراز کنه. مادری که اقرار می کنه هیچ چیز راجع به عشق، مهربانی، تماس و لمس کردن نمی دونه و می گه: «من هرگز رشد نکرده ام. چهره و بدنم پیر می شوند. خاطرات و تجربیاتی پیدا می کنم اما توی لاک خودم همانی هستم که بودم. گویی به دنیا نیامده ام.»