آرتیست

شاید به جرات می توان گفت؛ هنگامی که حرف از فیلم پالپ فیکشن تارانتینو به میان می آید، اولین تصویر و سکانسی که در ذهن کسانیکه فیلم را دیده اند نقش میبندد صحنه  بی نظیر رقص جان تراولتا و اوما ترومن در فیلم است. سکانسی ناب با رقص منحصر به فرد جان تراولتا که برای همیشه در ذهن مخاطبش ماندگار می ماند. به نظرم در مورد فیلم آرتیست هم همین مورد صدق می کند. مطمئنن چند ساله دیگر وقتی حرفی از فیلم تحسین شده این روزها یعنی فیلم آرتیست به کارگردانی هازاناویسیوس که جوایز بین المللی زیادی را تا به امروز کسب کرده، زده  شود؛ لااقل برای من اولین سکانسی که در ذهنم نقش خواهد بست؛ سکانس پایانی فیلم و رقص و پازدن های ژرژ والنتین ستاره فیلم های صامت آن روزها و پپی میلر ستاره نوظهور فیلمهایی که دیگر در آنها بازیگران حرف میزنند، خواهد بود.  

اما کل فیلم!!! باوجود تمامی تفاوت ها و ساختارشکنی ها در فرم و اجرای این فیلم اما قصه آن حرف تازه ای ندارد و برعکس یادآور کلیشه های رایج بسیاری از فیلمهای همان دوره ای ست که کارگردان آن را به تصویر کشیده است. فیلم آرتیست موسیقی ای عالی دارد که بار نبود تمامی حرفها و دیالوگ ها در فیلم را به دوش می کشد و از طرف دیگر ژین دوژاردین بازیگر مرد فرانسوی این فیلم در نقش ستاره فیلم های صامت که با ظهور صدا در سینما افول میکند، جدن می درخشد.