سوت پایان

سوت پایان ساخته نیکی کریمی ترکیب ناهمگونی از افه های ساخت فیلم های روشنفکری( ضدقصه) و فیلم های اجتماعی (قصه گو) است. در قسمت اول فیلم زندگی خانم مستند سازی را میبینیم که برای تکرار یکی از پلان های فیلم شوهرش- با بازی شهاب حسینی- به دنبال یکی از نابازیگران فیلم می گردد و برای پیدا کردن او به منطقه فقیرنشین و پائین جامعه میرود.  بعد از پیدا کردن دختر که در کنار نظافت خانه های مردم گهگاه نقش سیاه لشگر فیلم ها را هم بازی می کند متوجه می شود که بازیگر فیلمش برای پرداخت دیه مادرش که مرتکب قتل شوهر خود- ناپدری دختر- شده است می خواهد دست به فروش کلیه اش بزند. اینجاست که قسمت دوم فیلم شروع می شود و خانم مهربان کارگردان برای حل مشکل دختر تا مرز متلاشی کردن زندگی اش هم پیش می رود. فروختن ماشین، تصمیم به بازپس دادن خانه پیش خریدی که با هزار قسط صاحبش شده اند و... در حین این تلاش های انساندوستانه دختر که به خانم کارگردان اعتماد پیدا کرده، اعتراف می کند که قاتل ناپدری اش خود اوست نه مادرش. ناپدری که در غیاب مادرش به او تجاوز می کرده است. 

فیلم پر است از این دست ایده های کلیشه ای؛ که نیکی کریمی آنها را با ضرب و زور در فیلم خود جای داده است. نشان دادن تصویر سیاه از زندگی قشر فقیر جامعه، فروش کلیه، تجاوز ناپدری به دختر نوجوان همسر، طرح مسئله قصاص و از همه بدتر ایده نشان دادن فیلم مستندی در ارتباط با ""بخشش"" به خانواده مقتول توسط نیکی کریمی- خانم مستندساز- و آتیلاپسیانی که خود را فرستادگان عزت الله انتظامی معرفی می کنند، به شکل غیرقابل باوری در فیلم گنجانده شده اند.
نیکی کریمی در سوت پایان با بد سلیقگی انگار قطعه های بی ربط  پازل های مختلف را به هم چسبانده است و حاصل آن ساخت فیلمی کسل کننده و چند پاره است . اصرار به استفاده از دوربین بر روی دست برای اینکه فیلم حال و هوای مستندگونه پیدا کند. استفاده از نابازیگران در کنار بازیگران حرفه ای همچنان دلبستگی نیکی کریمی را به ساخت فیلم های کیارستمی گونه  نشان می دهد. سوت پایان به نسبت دو فیلم قبلی نیکی کریمی " یک شب و چند روز بعد" فیلم قابل قبول تری ست اما همچنان سردرگرمی کارگردان را در انتخاب نوع و سبک فیلمسازی اش نشان میدهد. فیلمی که با نیم نگاهی مستندگونه سعی در روایت داستانی اجتماعی دارد.

عکس از خبرگزاری مهر