جن گیر

زن و شوهری خیاط که صاحب خیاط خانه ای هستند، برای رونق کسب و کارشان تعدادی مانکن می خرند تا به اصطلاح شوی لباس راه بیندازند. اما "فرا دنبه"، مرد پولداری که قرار است لباس ها را از "جنابی"، مرد خیاط با بازی سیامک صفری و " پری" زن او با بازی ژاله صامتی بخرد مدام از سر و شکل لباس ها و مانکن ها ایراد می گیرد، اینکه جنابی باید فکری به حال برجستگی های مانکن ها بکند. در این حین حضور چند جن در خیاط خانه موقعیت طنزی را خلق می کند. جن ها ابتدا از در دوستی با زن و مرد خیاط وارد میشوند اما کم کم خیاط خانه را به دست می گیرند و نهایتاً می فهمیم که " فرا دنبه " و منشی اش هم جن هستند و تمام این بازی ها برای آن بوده که خیاط خانه و دار و ندار زن و مرد را صاحب شوند.
این خلاصه ای از داستان نمایش " جن گیر" کوروش نریمانی ست که این روزها در تماشاخانه ایرانشهر به روی صحنه می رود. نمایشی کمدی که قرار است به صورت سمبلیک و خلق فضاهای فانتزی تقابل و جدال طبقه فقیر و سرمایه دار جامعه را به تصویر بکشد. طبقه فقیری که از صبح تا شب کار می کند و در این نمایش سوزن میزند و سوی چشمان خود را از دست میدهد اما نهایتاً این قشر سرمایه دار است که از قبال کار آنها فربه تر میشود. من به شخصه نمایش " جن گیر" را دوست نداشتم. جن گیر شروع خوبی دارد و در نیم ساعت اول نوید تماشای یک نمایش درست و حسابی را می دهد اما هرچه داستان پیش میرود، خلق فضاهای کمیک که بیشتر کلامی ست به سمت و سوی هجو و لوده گی کشیده می شود. شاید احتیاط بیش از اندازه نریمانی در پرداختن به این موضوع که قرار بوده سیاسی باشد باعث میشود که نمایش در سطح باقی بماند و تماشاگر را در طول نمایش صرفاً بخنداند و بس.