گریه را به مستی بهانه کردم

دیدی، این روزهای ِ بدون حضور ِ"تو" هم میگذرند؟؟
آن هم، با این شتاب
که پاهای ِ خسته ام را توان رسیدن به آن نیست.
صادقانه بگویمت
ای که سایه حضورت این روزها
همچنان سنگین است بر روزگار بودنم
می ترسم.
می ترسم
از این همه فاصله که دهان بازکرده
از "من" تا " تو" ، که تمام منی
می ترسم
می ترسم
روزگاری بیاید
که " من"، همین منی که این روزها اینگونه بی قرارم برای بودنت
درآن روزگار
برای ِ پیدا کردن خطی، خبری
حتی ردپائی از بودنت در روزگاری که دیگر تمام شده است
تمام خاطرات گذشته را بگردم
و هی بگردم
و هیچ نیابمت!!!

پی نوشت: این نوشته از آن نوشته هائی ست که تنها تلنگر و اشاره ای برایشان کافی است تا نقش ببندند بر صفحات کاغذ؛ کاغذهائی که این روزها هی سیاه میشوند و خط می خورند از انبوه کلماتی که مغزم را پر کرده اند.

پی نوشت دو: الان درست یادم نیست، اما تو فیلم "کاغذ بی خط" یه دیالوگی بود که میگفت: نوشتن مثل زائیدن می مونه، اول درد شروع میشه، بعد نوبت زائیدن ِ که همون نوشتنه و بعد هم خلاص.

پی نوشت: تیتر نوشته از تصنیف بی نظیر" گریه را به مستی ..." انتخاب شده، تصنیفی که عارف قزوینی آن را سروده است و بزرگانی نظیر شهیدی، مرضیه و استاد شجریان آن را اجرا کرده اند. اما به شخصه این تصنیف را با صدای "شهیدی" بیشتر می پسندم. لینک هر سه اجرا را میگذارم تا اگر خواستید دانلود کنید.