اینبار ترانه میلادم را خود سرمیدهم، با آهنگی که دوست میدارم

در سحرگاه بیست و دوم شهریور یکهزار و سیصد و شصت، چشم بر دنیای ناشناخته ای گشودم. دنیائی که تا به امروز با گذشت بیست و هشت سال از آن میلاد، همچنان آن را ناشناخته می بینم و بسیاری از زوایای آن را دست نیافتنی.اما شهریور امسال – سال یکهزار و سیصد و هشتاد و هشت - برایم رنگ و بوئی ورای سالهای گذشته را دارد. امسال گوئی تولد ِ دیگری را پشت سر نهاده ام. تولدی هرچند سخت، که درهای دنیای تازه ای را به رویم گشود. دنیائی که قریب صدسال است، خواهران و برادران سرزمینم برای قدم نهادن بر آن، با ضربه های تبرهای استبداد برخاک می افتند و در هیبتی دیگر دگربار از نو متولد میشوند. دنیائی که "آزادی" نام نهاده اندش.

برگی زرین به کتاب تاریخ ایران زمینم بگشائید و بر روی آن با خطی درشت حک کنید، که در خرداد یکهزار و سیصدو هشتاد و هشت، جوانان ایران زمین به یکباره چندین سال بزرگ شدند، قد کشیده اند، دست در دست هم نهاده و با سینه های سپر کرده شان در مقابل استبداد دیواری ساختند که هیچ سپاه و ارتشی را یارای مقابله و فروریختن آن نبود. بنویسید که در خرداد یکهزار و سیصدو هشتاد و هشت بر پیکر در خون غلتیده سهراب ها و نداهای سرزمینم، جوانه می روئید، سبز، که بذر آن "امید بود برای آینده ای روشن" و نهال سر برافراشته از آن بوی مست کننده " آزادی و آزاد زیستن " میداد.