سـکـوت

دستم به قلم نمی رود
کلماتم کناره گرفته اند 
و سکوت...
سایه اش سنگین است
و خلوتی که گاه یادم می رود خانه ی خود ِ من است
 نباید کسی بفهمد
 دل و دست ِ این خسته ی خراب 
 از خواب ِ زندگی می لرزد 
 باید تظاهر کنم حالم خوب است 
راحت ام، راضی ام، رها ... 
راهی نیست
 مجبورم!
 باید به اعتماد ِ آسوده ی سایه به آفتاب بر گردم.
                                                                سید علی صالحی