مردمانی دیرآشنا

هرچه قدر هم که ادعا داشته باشی آدم نژاد پرستی نیستی و در نظرت همه ملیت ها و قومیت ها برابرند و از این حرفهای روشنفکری؛ اما وقتی ایرانی باشی با پیش زمینه ذهنی که داری یک جورهایی نسبت به کشورهای عربی و مردم آن احساس خشم می کنی. لااقل من با تمام سعی ای که داشته ام تا به امروز نتوانسته بودم به قول معروف دلم را با دنیای عرب  و مردم آن کشورها صاف کنم و همیشه کینه عجیبی را از آنها به دل داشته ام. اما وقایع پیشآمده درکشورهای عربی انگار پرده ای را  از جلوی چشمانم کنار زده است و با مردمی روبرو ساخته که به شدت برایم آشناهستند. این روزها قاهره چه قدر شبیه تهران سال گذشته مان است. چه آشنایند طنین فریاد الله اکبرهایی که در خیابان های آن شنیده می شود. گاز اشک آور و بوی تند و آزار دهنده  حاصل از آن و چشمان سرخ و پر اشک ِ این روزهایشان را چه خوب می شناسی. درد بدن های زخمی و کبودشده شان به زیر ضربه های باتوم و میله های فلزی را چه خوب احساس می کنی. نمیدانم سال گذشته مردم کشورهای عربی چه عکس العملی را در مقابل اعتراضات ما داشته اند و چه قدر خبرها و حال و روز آن روزها و این روزهای مان را دنبال می کرده و میکنند اما هیچ وقت فکر نمی کردم که روزی پاسی از نیمه شب را بگذرانم آنهم با دلهره، و مدام خبرهای کشوری عربی را این طور دنبال کنم و دردل آرزو داشته باشم که کاش فردا خورشید آزادی در آن دیار طلوع کرده  باشد و مردمان مصر هم همچون تونسی ها در میدان بزرگ شهرشان جشن بگیرند و سرود آزادی بخوانند و من زیر لب زمزمه کنم که اندکی صبر سحر نزدیک است. 

پی نوشت: عکس مربوط به جمعه خشم مصری ها و نمازجمعه ای ست که مخالفان و معترضان برگزار کرده اند. در هنگام اقامه نماز نه گازاشک آوری به صفوف نمازگزاران شلیک شده  و نه از باتوم و میله های آهنی بر پیکر نمازگران خبری بوده است.