جهان مترقی ما

سازمان ملل، عضویت ایران در کمیسیون مقام زن را تصویب کرد. شنیدن این خبر، خنده دار بود و به همان اندازه مضحک. لابد قرار است جمهوری اسلامی ایران، با عضویت در این کمیسیون که هدف آن برقراری "برابری" ست بین زن و مرد، به برقراری این "برابری" کمک کند؟ کشوری که خود یکی از کشورهائی ست که حقوق زن درآن بارها و بارها توسط همان متولیان امر، زیر پا گذاشته می شود. کشوری که درآن "زن" جنس دوم تلقی می شود. کشوری که درآن یک زن، نمی تواند براساس قوانین آن به عنوان رئیس جمهور انتخاب شود چون از "رجال" نیست. کشوری که درآن قوانین طوری نهادینه شده است که زنان همواره، هرچه قدر هم که از لحاظ اجتماعی، با هزار بدبختی، خود را بالا کشیده باشد، زیر سایه پدر، برادر، شوهر و به طور کلی "مردان" باقی می ماند و همیشه می بایست قیومیت یک مرد را برسر داشته باشد. کشوری که درآن هنوز هستند زنانی که به حکم وحشیانه و غیرانسانی ِسنگسار، سنگ باران می شوند. کشوری که درآن دغدغه نماینده های مجلسش تصویب قانونی است که به موجب آن "یک مرد" بدون درنظر گرفتن احساسات همسرش، بدون لحاظ کردن "مقام یک زن به عنوان شریک در زندگی ای که مشترک نام گرفته است" به صرف اثبات تمکن مالی، می تواند "چندهمسری" برگزیند. کشوری که درآن، دغدغه اصلی مسئولانش، در اوج مشکلات معشیتی و اقتصادی مردم آن، اجرای طرح "عفاف و حجاب "است و در راستای تحقق آن مجاز است "زنان" را در سطح شهر به خاطر نداشتن پوششی که به اجبار ملزم به رعایت آن شده اند، تحقیر کند، توبیخ کند و حتی به زندان کشاند، چون بر اساس قوانین و نگاه جنسیتی که همواره بر سر زنان این جامعه، سایه داشته است، یک زن حتی مالک بدن خود نیست و این مردان هستند که در نقش های پدری، همسری و در اشل گسترده تر، حکومتی، می توانند برای او تکلیف کنند که چه بپوشد، چه کار کند و چه کار نکند و... حال این کشور، با این نوع حکومت و این قوانین، قرار است برای پاسداشت "مقام زنان" تلاش کند!!!
هرچند، رخدادهای اخیر و سرکوب خشونت بار مردم و عکس العمل های نهادهای بین المللی نشان داد که این سازمان ها و نهادها که فعالیت هایی در قالب "حقوق بشر" ی دارند و غالباً نقش اجرائی هم ندارند، بیشتر نهادهایی صوری و نمادین هستند برای جهانی که "ادعای مترقی" بودن دارد. نهایت کاری که از دست اینگونه سازمان ها و نهادها بر میآید صدور بیانیه است. زنی در ایران یا کشورهای مشابه آن، تا گردن در خاک فرو برده می شود و به طرز وحشیانه ای براساس قوانین آن کشور، سنگسار می شود و لابد" کمیسیون مقام زن" سازمان ملل متحد که حالا عضویت جمهوری اسلامی ایران را هم با خود دارد، بیانیه ای صادر می کند و این عمل را محکوم می کند و در موارد بسیار غیرانسانی تر، این "اعمال را" به شدت محکوم خواهد کرد و این است جهانی که بر سردر ِ سازمان ملل آن از قول سعدی، شاعر بزرگ ایرانی نوشته اند: چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضو ها را نماند قرار.