کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان

در 18 دسامبر 1979 (27 آذر 1358) قطعنامه "کنوانسیون جهانی رفع هرگونه تبعیض علیه زنان" در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به تصویب رسید که از 3 سپتامبر 1981 برای کشورهای الحاقی به این کنوانسیون لازم الاجرا شد. ایران یکی از هشت کشوری است که باوجود تلاش های گسترده فعالین حوزه حقوق زنان، تا به امروز به این کنوانسیون نپیوسته است.
در زمان دولت هفتم( دولت محمد خاتمی) لایحه پیوستن به این کنوانسیون توسط دولت به مجلس ارائه شد. باوجود اینکه این لایحه در مجلس ششم به تصویب نمایندگان رسید اما با مخالفت شورای نگهبان روبرو گردید و به همین علت به مجمع تشخیص مصلحت نظام ارسال شد که تا به امروز بی جواب مانده است.
در ماده اول این قطعنامه عبارت تبعیض علیه زنان اینگونه تعریف شده است:
تبعیض علیه زنان به معنی قائل شدن به هرگونه تمایز، استثناء یا محدودیت(محرومیت) براساس جنسیتی است که نتیجه یا به منظور خدشه دار کردن و یا بی اثر نمودن رسمیت و شناسائی، بهره مندی یا اعمالی است که بوسیله زنان انجام می گیرد، صرف نظر از وضعیت تأهل آنها و برمبنای برابری حقوق انسانی مردان و زنان و آزادی های اساسی در زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و یا هر زمینه دیگر اطلاق می گردد.

به هر حال کاملاً واضح و روشن است ، تا زمانیکه اصلاحات و تغییرات عمده ای در قوانین مدنی ایران صورت نگیرد، قوانینی نظیر ازدواج، طلاق، دیه ، ارث و... که خود در بسیاری از موارد، زمینه را برای بروز تبعیض علیه زنان در بستر جامعه فراهم میکنند، پیوستن به این کنوانسیون و کنوانسیونهائی از این دست که مبنای آن ها اعتقاد به تساوی انسانها برپایه ارزش ذاتی آنهاست، محال و دست نیافتنی به نظر می رسد.

• متن کامل کنوانسیون جهانی رفع هرگونه تبعیض علیه زنان را از اینجا بخوانید.