موضوع «ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه ها» که این روزها با برگزاری
ادامه بازی های لیگ جهانی والیبال در تهران، باید از آن با عنوان «ممنوعیت ورود
زنان ایرانی به ورزشگاه» یاد کرد همچنان با سوال های بی پاسخ زیادی روبرو است.
سوال هایی که مطمئنن در ذهن میلیون ها ایرانی که با تصاویر زنان غیرایرانی در
ورزشگاه آزادی که بر صفحه تلویزیون های خود مواجه شده اند، نقش بسته است که چگونه
است که ورود زنان به ورزشگاه های کشور با پاسپورت غیرایرانی امکان پذیر است اما
زنان ایرانی مشتاق تماشای مسابقات که پاسپورت ایرانی دارند از حق حضور در ورزشگاه
ها محروم هستند؟ چگونه است که نیروی انتظامی کشور که مسئول تامین امنیت تمامی
شهروندان در داخل خاک کشور است، می تواند امنیت زنان دیگر کشورها را تامین کند اما
از تامین امنیت زنان ایرانی به عنوان نیمی از جمعیت کشور در ورزشگاه ها عاجز است و
ممانعت از ورود زنان به ورزشگاه ها را حق ذاتی خود می داند؟ این کدام قانون مصوبی
است که حضور زنان ایرانی در داخل ورزشگاه های کشورشان را بر نمی تابد اما برای
زنان خارجی فرش قرمز می گستراند تا زنان ایرانی این بار در کنار تبعیض جنسیتی،
تبعیض دیگری را نیز مزه مزه کنند؟ چه تفاوتی است میان زنان ایرانی و زنان دیگر
کشورها که شبکه های ملی تلویزیونی آن، مجاز به نمایش دادن چهره تماشاگران زن خارجی
هستند که شادمان پرچم های تیم ملی کشورشان را در دست می گردانند اما تصویر زنان
ایرانی را در قاب شیشه ای تلویزیون تحمل نمی کند و دست به حذف و سانسور آنها می
زند؟ آیا زنان ایرانی به صرف داشتن پاسپورت و ملیت
ایرانی سزاوار حضور در ورزشگاه ها نیستند؟
